นิยาย โรแมนติค

เธอเฉิ่ม เธอเชย และเธอเป็นเลขาของเขา หน้าที่ของเธอคือเลขาหน้าห้อง แต่หลังจากความผิดพลาดในค่ำคืนนั้นเกิดขึ้น สถานะของเธอก็เปลี่ยนไปจากเดิม จากเลขาหน้าห้อง กลับกลายเป็นเลขาบนเตียงแทน… “เวลาทำงาน คุณก็เป็นเลขาหน้าห้องของผม แต่ถ้าผมเหงา คุณก็ต้องทำหน้าที่เลขาบนเตียง…” “บอส…?!” “ผมรู้ว่าคุณตกใจ ผมเองก็ตกใจเหมือนกันกับสถานะของพวกเรา แต่มันเกิดขึ้นแล้ว จะทำยังไงได้ล่ะ” “บอสคะ…” หล่อนขยับตัวพยายามจะออกจากอ้อมแขนของเขา แต่ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อย “ว่าไงครับ” “แก้ว… แก้วว่าให้แก้วทำเหมือนเดิมดีกว่าค่ะ หรือไม่ก็ให้แก้วลาออกไป…” “ผมให้คุณลาออกไม่ได้หรอก คุณเป็นเลขาที่รู้ใจผมที่สุด อย่าลืมสิแก้ว” “แต่แก้ว…” หล่อนอยู่ในฐานะนางบำเรอของเขาไม่ได้ หล่อนทะเยอทะยานต้องการมากกว่านั้น แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีวันจะได้สิ่งที่หวังมาครอบครอง “ทำตามที่ผมบอก ไม่มีอะไรยากเย็นเลย”

เล่มเดียวจบ อ่านนิยาย

เมื่อหกปีที่แล้วเด็กหญิงอายุเพียงห้าหกขวบคนหนึ่ง ทำให้เขา... นายน้อยแห่งสำนักหลิ่วเยวี่ยต้องเสียกิริยาเพราะความตื่นตระหนกสุดขีด เหตุการณ์นั้นช่างน่าอับอายยิ่งนัก แต่ถึงอย่างไรวันเวลาผ่านไปความอับอายนั้นก็ค่อยๆ จางลงมากแล้วทว่าหลังไม่ได้พบกันเสียนานจากวันนั้น นางก็ได้ติดตามบิดามาเยี่ยมเยียนท่านพ่อของเขาในฐานะสหายรักอีกครา...คาดไม่ถึงว่ากลับมาพบกันครั้งนี้ นางก็ยังจะก่อเรื่องทำให้เขาขายหน้ายิ่งกว่าเดิม!เด็กสาวนาม ‘เฟิ่งเป๋าเป่า’ ที่มักเรียกขานเขาว่า ‘พี่มู่ชิง’ อยู่ตลอดเวลาผู้นั้น ช่างเป็นเหมือนตัวอันตรายสำหรับเขาโดยแท้ไม่รู้ว่านับจากนี้ทุกๆ ปียามเมื่อลมสารทพัดมา นางจะนำพาความยุ่งยากอะไรมาให้เขาอีกบ้างกันนะ...

หกหมื่นปีก่อน มหันตภัยหุนตุ้นพลันบังเกิดขึ้น เขาได้แต่ทนมองดูนางแตกสลายกลายเป็นธุลี.. เพื่อช่วยสามพิภพไว้ หกหมื่นปีต่อมา นางหวนคืนมา ทว่า.. การพบเจอกันใหม่ ทุกอย่างล้วนแปรเปลี่ยน พวกเขากลับกลายเป็นคนแปลกหน้า เหตุใดผู้ที่เคยสนิทสนมจึงมาแปรผัน เหตุใดรักที่เคยมีให้กันพลันสูญสลาย? จากคนที่เคยใกล้ชิดที่สุดกลับไม่อาจฉุดรั้งคืนสู่วันวาน ถ้าเป็นเช่นนั้น.. หลังแทงกระบี่นี้ออกไป “ไป๋เจวี๋ย” ข้าจะแค้นท่านไปตราบชั่วชีวิต!

บัดนี้บนสวรรค์เหลือเทพบรรพกาลอยู่เพียงสี่องค์ สามองค์แรก เป็นเทพอันเที่ยงแท้ มีเพียงองค์สุดท้าย…ที่เล่าขานกันว่า แม้เปลือกนอกจะกอปรด้วยเกียรติยศ แต่แท้จริงแล้วกลับอ้างว้างเดียวดายอย่างที่สุด ทว่า…ทั่วสามพิภพแปดดินแดน นอกจากเทพบรรพกาลทั้งสามแล้ว สรรพชิวิตทั้งหลาย ไม่เว้นแม้แต่เหล่าเทพเซียน ก็ยังต้องก้มกายเรียกขาน “นาง” ด้วยความเคารพ และยามใดที่แม้แต่เทพบรรพกาลทั้งสามยังต้องค้อมเอวแสดงความเคารพ “นาง” เมื่อนั้นจึงจะเป็นจุดกำเนิดของเรื่องราวที่แท้จริง..